اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﺳﻴﺮ در وﺟﻪ اﷲ، ﺑﺪان ﻣﻌﻨﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﮕﺎه ﻧﻮ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﻣﺴﻴﺮ و زﻧﺪﮔﻲ و ﻳﻚ ﻣﺴﻴﺮ ﺗﺤﻮل ﻫﺎي ﭘﻲ در ﭘﻲ در ﺷﻨﺎﺧﺖ اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣﻞ در ﻣﺴﻴﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﺳﺎﻟﻚ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. اﻳﻦ ﺳﻴﺮ از اﻳﻦ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣﻞ وﺟﻪ اﷲ اﺳﺖ ﺑﺮاي اﻧﺴﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻲ ﻧﮕﺮد، و وﺟﻪ ﺑﺸﺮﻳﺖ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺧﺪاوﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺸﺮﻳﺖ ﻣﻲ ﻧﮕﺮد ﺷﺮوع ﻣﻲ ﺷﻮد و ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ رود ﻛﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣﻞ ﺗﻤﺎم ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ دﻳﻨﻲ و ﻗﺮآﻧﻲ و ﺳﭙﺲ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻣﺎدي ﻣﺜﻞ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎه و ﻛﻮه و ﺟﻨﮕﻞ و رودﺧﺎﻧﻪ و درﻳﺎ را ﺗﺼﺎﺣﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺳﺎﻟﻚ ﭼﻨﺎن ﺗﺤﺪب ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻋﺮش و ﻛﺮﺳﻲ و ﻟﻮح و ﻗﻠﻢ ﺑﻬﺸﺖ و ﺟﻬﻨﻢ و آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ ﻫﻤﻪ از ﻧﻮر اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣﻞ اﺳﺖ. اﷲ اﺳﻢ اﻋﻈﻢ اﻟﻬﻲ ﻧﺰد اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣﻞ اﺳﺖ. اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣﻞ ﻫﻤﺎن ﻧﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ و ﻫﺮ ﺗﻌﺮﻳﻔﻲ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣﻞ را ﺗﺎ ﻣﺮﺗﺒﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ و رﺑﻮﺑﻴﺖ ﺑﺎﻻ ﻧﺒﺮد ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻏﻠﻮ ﻧﻴﺴﺖ. اﺷﻚ رﻳﺨﺘﻦ ﺑﺮاي اﻧﺴﺎنﻛﺎﻣﻞ ﻛﻤﺎل اﺳﺖ و ﭘﺎداش ﺑﻬﺸﺖ اﺑﺪي دارد. اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي ﻛﺎﻣﻞ ﻫﻤﻪ ﻳﻚ ﻧﻮرﻧﺪ و ﻫﻤﻪ ﻣﺘﺤﺪﻧﺪ و ﻫﻤﻪ ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻧﺪ. ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻨﺪرواﻧﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ. اﻣﺎ اﻳﻦ دﻗﻴﻘﺎ ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻲ از ﺷﻨﺎﺧﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ در آن ﭼﺸﻴﺪن ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ از درون اﻣﻜﺎن ﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ. دﺳﺘﺮﺳﻲ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ و ﺗﺎﺛﻴﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻦ روي ﺣﻘﻴﻘﺖ و ﺣﺮﻛﺖ دادن ﺣﻘﻴﻘﺖ در ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻫﺴﺘﻲ از ﻣﻘﺎﻣﺎت اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣﻞ اﺳﺖ و ﺳﻴﺮ در وﺟﻪ اﷲ ﺑﻪ درك ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ اﻳﻦ دﺳﺘﺮﺳﻲ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ و ﭼﺸﻴﺪن ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻼم اﻟﻬﻲ از درون و ﺗﻨﺎﻇﺮ و ﺗﻄﺒﻴﻖ آﻳﺎت اﻟﻬﻲ در آﻓﺎق و اﻧﻔﺲ ﻣﻲ اﻧﺠﺎﻣﺪ. ﻓﺮاي اﻳﻦ ﻣﻘﺎم وﻟﻲ اﺳﺖ و ﺳﺎﻟﻚ ﺑﻪ اوﻟﻴﺎء اﷲ و دوﺳﺘﺎن ﺧﺪا ﻣﻲ ﭘﻴﻮﻧﺪد و از ﻟﻄﺎﺋﻒ ﻗﺮآن ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﻲ ﺷﻮد. ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﻲ رود و از ﺣﻘﺎﻳﻖ ﭼﻴﺰي از درون ﻣﻲ ﭼﺸﺪ و از ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻗﺮآن ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﻲ ﺷﻮد و ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ اﻧﺒﻴﺎء اﷲ ﻣﻲ رﺳﺪ و " ﻋﻠﻤﺎء اﻣﺘﻲ اﻓﻀﻞ ﻣﻦ اﻧﺒﻴﺎء ﺑﻨﻲ اﺳﺮاﺋﻴﻞ" را ﻳﺎدآوري ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. اﻳﻨﺠﺎ ﻗﻠﻪ اي اﺳﺖ ﻛﻪ در آن اﻧﺴﺎن در ﻛﻨﺎر ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ و ﻧﺎﻇﺮ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺟﺒﺎل ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻋﻠﻤﻲ اﺳﺖ. آﻳﺎت اﻟﻬﻲ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ و ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ اي رﺳﻴﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻴﺮ در ﻣﻼء اﻋﻠﻲ ﻛﻨﺪ و ﺳﻴﺮ در ﺣﻘﻴﻘﺖ را آﻏﺎز ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﺗﺎوﻳﻞ ﻗﺮآن و اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣﻞ ﭘﺎﻳﺎن دﻫﺪ و ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ از ﺷﺮاب ﻃﻬﻮر ﺧﺎﻟﺺ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﭽﺸﺪ و دﺳﺖ از ﺷﺮاﺑﻬﺎي ﻣﻤﺰوج و ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺪه ﺑﺮدارد و ﺷﺮاب ﻣﺮداﻓﻜﻦ را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﺪ و ﭘﺎ در رﻛﺎب ﻣﺮدان ﺣﻘﻴﻘﺖﺑﮕﺬارد و ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ راﻫﻮار ﺷﻨﺎﺧﺖ اﻟﻬﻲ اﺳﺘﻴﻼ ﻳﺎﺑﺪ و ﻣﺴﻠﻂ ﮔﺮدد.