اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﭼﺮا ﻣﺎ درون را ﻣﺎل ﺧﻮد ﻣﻲ داﻧﻴﻢ و ﺑﻴﺮون را آﻓﺎق ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻴﻢ؟ زﻳﺮا اﺛﺮﮔﺬاري ﻣﺎ در درون و دﺳﺘﺮﺳﻲ ﻣﺎ ﺑﻪ درون ﺧﻮدﺑﻴﺸﺘﺮازدﻳﮕﺮان اﺳﺖ. ﺑﻌﻼوه ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻴﺮون ﺑﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﻔﻮس ﻣﺸﺘﺮك اﺳﺖ. ﻫﺮﭼﻨﺪﻫﺮﻛﺲ از ﻇﻦ ﺧﻮد آن را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ و ﺷﺎﻳﺪ از ﻫﻤﻴﻦ رو ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺑﻪ آﻓﺎق ﻣﻲ ﺷﻮد. ﻣﻲ ﺗﻮان ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺌﻮري ﭘﺮدازي ﻛﺮد ﻛﻪ آﻓﺎق ﻧﻔﺲ ﻋﺎﻟﻢ ﻛﺒﻴﺮ اﺳﺖ و ﻧﻔﻮس ﻣﺮدﻣﺎن از ﺑﻴﺮون ﺑﺎ ﻧﻔﺲ ﻋﺎﻟﻢ ﻛﺒﻴﺮ ﺑﺮزﺧﻲ دارد و اﻳﻦ ﺑﺮزخ اﺳﺖ ﻛﻪﻧﻔﻮس را ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و اﻳﻦ ﺧﻮد ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ دﻟﻴﻠﻲ ﻓﺮض ﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي آﻓﺎق ﺗﻔﻜﺮ و اﺣﺴﺎس و ﺧﻴﺎل ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮﻳﻢ. دور از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت زرﺗﺸﺖ ﻧﻔﺲ آﻓﺎﻗﻲ را ﻧﻔﺲ ﻛﻠﻲ ﻧﺎﻣﻴﺪه اﻧﺪ. ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﺮزي از ﻧﻔﻮس ﻣﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺸﺘﺮك اﺳﺖ. ﻧﻈﺮﻳﻪ اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣﻞ و ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻧﻔﺲ ﻛﻠﻲ از اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣﻞ را ﻧﻴﺰ ﺣﻀﺮت زرﺗﺸﺖ ﺑﻨﺎ ﻛﺮده اﻧﺪ. اﻣﺎ ﻧﻜﺘﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻧﻔﻮس ﻣﺎ از ﺑﻴﺮون ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻗﺮار ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻧﻔﺲ آﻓﺎﻗﻲ را ﻧﻴﺰ درﺑﻴﺮون ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻗﺮار دﻫﻨﺪ. اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣﻞ ﻓﺮق ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﻧﻔﻮس ﻧﺪارد. ﻓﻘﻂ ﺷﻌﺎع ﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬارﻳﺶ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮ اﺳﺖ. ارﺗﺒﺎطﺑﺮﻋﻜﺲ ﻧﻴﺰ ﻣﻌﻨﻲ دار اﺳﺖ. ﻧﻔﺲ آﻓﺎﻗﻲ دﺳﺘﺮﺳﻲ و ﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬاري ﺑﺮ ﻧﻔﺲ ﻣﺎ را ﻧﻴﺰ دارد. ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﺎ ﮔﺎﻫﻲ از اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺑﻴﺮوﻧﻲ ﻧﺎراﺣﺖ ﻳﺎ ﺷﺎد ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ. و اﮔﺮ ﺑﺮاي ﻧﻔﺲ آﻓﺎﻗﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ و اراده ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮﻳﻢ ﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬاري ﺑﺮ ﻧﻔﺲ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ اراده او ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﻴﻦ دو درﻳﺎي درون و ﺑﻴﺮون از ﻃﺮﻳﻖ ﺑﺮزخ ﻣﻨﻴﺖ ﻣﺎ، ﺑﺪه و ﺑﺴﺘﺎﻧﻲ اﻣﻜﺎن ﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ و ارﺗﺒﺎﻃﻲ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬاري اﻳﻦ دو ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد. اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ارﺗﺒﺎط ﺑﻴﺶ از ﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬاري ﻇﺎﻫﺮي اﺳﺖ. آﻓﺎق ﺑﺮ اﻧﻔﺲ ﺗﺠﻠﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. ﻧﻔﺲ ﻣﺎ ﭼﻮن آﻳﻨﻪ اي اﺳﺖ ﻛﻪ آﻓﺎق در آن ﻣﺘﺠﻠﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ و وﻗﺎﻳﻊ ﺑﻴﺮوﻧﻲ درون ﻣﺎ ﺑﺮوز دارﻧﺪ و آﺷﻜﺎر ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ و ﻇﻬﻮراﺗﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. اﻳﻦ را ﺗﺠﻠﻲ آﻓﺎق ﺑﺮ اﻧﻔﺲ ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻨﺪ. ﺟﺎﻟﺐ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﻔﺲ ﻫﻢ در آﻓﺎق ﺗﺠﻠﻲ دارﻧﺪ و ﺑﺮوز ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. اﺣﺴﺎﺳﺎت دروﻧﻲ ﻣﺎ در ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻴﺮون ﺑﺮوزاﺗﻲ دارﻧﺪ وآﺷﻜﺎر ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ و ﻇﻬﻮر ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ.