آﻧﭽﻪ ﻣﺎ ﻧﻔﺲ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﻴﻢ و ﺧﻮد ﻣﺤﺴﻮس ﻣﺎﺳﺖ، در واﻗﻊ ﻣﺮزي ﺑﻴﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﻴﺮون و ﺟﻬﺎن درون اﺳﺖ.دور ﺷﺪن از اﻳﻦ ﻣﺮز ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درون و ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﻴﺮون اﻣﻜﺎن ﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ و از درون ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻗﺮب ﺑﻪ ذاتاﻟﺼﺪور ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ در آن اﻧﺴﺎن ادراك ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻨﻪ ﻧﻔﺲ ﭼﻴﺴﺖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ آن ﺑﺮ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي اﺳﺘﻮار اﺳﺖ. ﺣﻴﺎت و ﺣﺘﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻧﻔﺲ ﻣﺎ رﻳﺸﻪ در ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻨﻪ و ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻔﺲ دارد و اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭼﻴﺰي ﺟﺰ ارﺗﺒﺎط ﻧﻔﺲ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻖ از درون ﻧﻴﺴﺖ. ﻳﻌﻨﻲ ﺣﻴﺎت ﻣﺎ رﻳﺸﻪ در ﺣﻴﺎت اﻟﻬﻲ و ﻫﺴﺘﻲ ﻣﺎ رﻳﺸﻪ در وﺟﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﺎ رﻳﺸﻪ در ﻋﻠﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺳﻤﻊ و ﺑﺼﺮ ﻣﺎ رﻳﺸﻪ در ﺳﻤﻊ و ﺑﺼﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻗﺪرت ﻣﺎ رﻳﺸﻪ در ﻗﺪرت اﻟﻬﻲ دارد. و اﻳﻦ ﺑﻪ ﻛﻨﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ دروﻧﻲ ﻧﻔﺲ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدد. در واﻗﻊ، ﻣﺮز ﺑﻴﻦ آﻓﺎق و ﻧﻔﺲ، ﻣﺮز ﺑﻴﻦ دو درﻳﺎ در درون و ﺑﻴﺮون اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺑﺮزخ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﺤﺴﻮس اﺳﺖ و ﻣﺎ ﺑﻴﺮون و دروﻧﻲ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺑﺮزخ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﻲ دﻫﻴﻢ و درون آن را از آن ﺧﻮد ﻣﻲ داﻧﻴﻢ و ﻳﺎ ﺧﻮد را اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ. اﻣﺎ اﮔﺮ ﻧﻜﻮ ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ ﻣﺎ در ﻳﻚ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﻲ اﻳﻦ ﺑﺮزخ اﺧﺘﻴﺎر دارﻳﻢ و اﻳﻦﻫﻤﺴﺎﻳﮕﻲ ﻫﻢ دروﻧﻲ اﺳﺖ و ﻫﻢ ﺑﻴﺮوﻧﻲ. ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻣﺎ ﻫﻢ در درون و ﻫﻢ در ﺑﻴﺮون اﺧﺘﻴﺎر داده اﺳﺖ. اﻣﺎ ﺑﻴﺮون در دﺳﺘﺮس اﺧﺘﻴﺎر دﻳﮕﺮان ﻫﻢ ﻫﺴﺖ وﻟﻲ درون ﺗﻨﻬﺎ در دﺳﺘﺮس اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺎﺳﺖ. اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ درون را ﻣﺎل ﺧﻮد ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺮ آن ﻧﺎم ﻧﻔﺲ ﻣﻲ ﮔﺬارﻳﻢ. اﻣﺎ اﻳﻦ ﺗﻮﻫﻤﻲ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ. ﻋﺎﻟﻢ درون ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻴﺮون در ﻳﺪ ﻗﺪرت ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺮار دارد و دﺳﺘﺮﺳﻲ و ﺗﺎﺛﻴﺮ ﮔﺬاري ﻣﺎ ﺑﺮ آن ﻣﺤﺪود اﺳﺖ. ﻫﻢ از درون اﻳﻦ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﮔﺬاري ﻣﺤﺪود اﺳﺖ و ﻫﻢ از ﺑﻴﺮون. اﻳﻨﻜﻪ دﻳﮕﺮان ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ اﻋﻤﺎل ﺧﻮد ﻣﺎ را ﻧﺎراﺣﺖ ﻳﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻛﻨﻨﺪ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دﻫﺪ در ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﻣﺮزﻫﺎي ﻧﻔﺲ ﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬاري ﺑﺮ درون ﻫﻢ ﺑﺮاي دﻳﮕﺮان ﻣﻤﻜﻦ و ﺷﺪﻧﻲ اﺳﺖ. اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﻢ ﻧﻔﺲ ﻣﺎ در واﻗﻊ ﺑﺮزﺧﻲ اﺳﺖ و ﺑﻴﻦ دو درﻳﺎي آﻓﺎق ﺑﻴﺮوﻧﻲ و درﻳﺎي دروﻧﻲ. آﻓﺎق ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻔﺲ ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ارﺗﺒﺎطﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻖ از ﺑﻴﺮون.