ﺑﺴﻴﺎري از ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ در زﻧﺪﮔﻲ روزﻣﺮه ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ، ﺻﻮرت آﻓﺎﻗﻲ و ﺻﻮرت اﻧﻔﺴﻲ دارﻧﺪ. ﺷﺐ و روز،ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎه و ﺳﺘﺎرﮔﺎن، ﮔﻴﺎﻫﺎن و ﺣﻴﻮاﻧﺎت، ﻛﺮه و زﻣﻴﻦ و آﺳﻤﺎن و ﺟﻨﮕﻞ و درﻳﺎ و رود ﻫﻤﻪ در ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻐﻴﺮﻣﺼﺪاق دارﻧﺪ. اﻧﺒﻴﺎء و اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣﻞ و اﺋﻤﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﺠﻠﻴﺎت ﺣﻘﺎﻳﻘﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ و در ﺳﺮ ﺧﻮد اﺳﻤﺎﺋﻲ را ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮده اﻧﺪﻛﻪ در ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻐﻴﺮ ﻧﻴﺰ ﺗﺠﻠﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. در واﻗﻊ، آﻧﭽﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻐﻴﺮ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ و ﺷﻨﺎﺳﺪ درون وﺟﻮد او و درون ﻫﺴﺘﻲ او و ﻫﻢ درون ﺷﻨﺎﺧﺖ او ﺗﺠﻠﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. از ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮد او درون وﺟﻮد ﺧﻮدش ﺗﺠﻠﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد و ﻧﻘﺶ ﻣﻲ ﺑﻨﺪد و او ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺟﺰﺋﻲ از ﻋﺎﻟﻢ درون ﺧﻮد ﺑﺎز ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ و ﻫﻤﻪ ادراﻛﺎت ﺧﻮد را درون آن ﺟﺰء و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر اﻟﻲ ﻏﻴﺮ اﻟﻨﻬﺎﻳﻪ. ﻋﺎﻟﻢ ﻛﺒﻴﺮ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻐﻴﺮ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻋﻮاﻟﻢ ﺻﻐﻴﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮد در ﻛﻨﺎر ﻋﻮاﻟﻢ ﺻﻐﻴﺮﻫﻤﻪ ﻋﻮاﻟﻢ درون او ﻧﻘﺶ ﻣﻲ ﺑﻨﺪد و اﻳﻦ ﻫﻤﻪ درون آن ﻧﻘﺶ، دوﺑﺎره ﻃﺮح ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري اﻟﻲ ﻏﻴﺮ اﻟﻨﻬﺎﻳﻪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻐﻴﺮ و ﻛﺒﻴﺮ ﻫﻤﭽﻮن دو آﻳﻨﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻳﻜﻲ در دﻳﮕﺮي دوﺑﺎره در ﺧﻮدش ﺗﺠﻠﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر اﻟﻲ ﻏﻴﺮاﻟﻨﻬﺎﻳﻪ. ﻳﻚ ﻣﺼﺪاق ﻣﻮﻣﻦ آﻳﻨﻪ ﻣﻮﻣﻦ اﺳﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻐﻴﺮ و ﻋﺎﻟﻢ ﻛﺒﻴﺮ اﺳﺖ. وﻟﻲ ﺧﺪا ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﻘﺎﺑﻞ را ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ و ﻣﻲ ﻓﻬﻤﺪ. ﺗﺠﻠﻴﺎت ﺣﻘﺎﻳﻖ را در اﻳﻦ آﻳﻨﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ و ﺑﺮ ﻫﻢ ﺗﻄﺒﻴﻖ ﻣﻲ دﻫﺪ. اﻣﺎ اﻳﻦ ﻫﻨﻮز ﻗﺪﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻪ ﭼﺸﻴﺪن ﺣﻘﻴﻘﺖ از درون ﻛﻪ دﺳﺘﻴﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ آﻳﺎت اﻟﻬﻲ و ﻋﻠﻢ ﺑﻪ اﺳﻤﺎء اﷲ اﺳﺖ. ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﺑﻮﻟﺒﺸﺮ ﻛﻪ ﻋﻠﻢ اﺳﻤﺎء ﻛﻠﻬﺎ و ﻫﻤﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ را از درون ﭼﺸﻴﺪ. ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ و ﺳﺮ ﭘﻨﭻ ﺗﻦ آل ﻋﺒﺎ را ﺷﻨﺎﺧﺖ. ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻨﻴﺎﻧﻬﺎي ﻋﺮش را ﻛﻪ ﻛﻠﻤﺎت ﺳﺒﺤﺎن اﷲ و اﻟﺤﻤﺪﷲ و ﻻ اﻟﻪ اﻻاﷲ و اﷲ اﻛﺒﺮ اﺳﺖ را ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﻫﺒﻮط او ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺷﺪ ﺑﺮاي ﻋﺮوج او ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ اﺳﻤﺎء و ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﺑﻪﺑﻬﺸﺖ اﺳﻢ و رﺳﻢ و رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻼء اﻋﻠﻲ.